Nalulungkot ako na na-miss ko ‘to.
Mas nakakalungkot dahil nasa Ilocos Region pa ako ngayon.
Pasensya, paumanhin, patawad.
I was once an athlete.
Yes, “once” — di lang halata 🙂
At gaya ng ibang atleta,
Nangarap dn akong umabot sa Palarong Pambansa.
Pero hanggang pangarap lang, hindi ako umabot.
Then came 2019, SEA Games hosted by Philippines.
I did not hesitate to serve even as a volunteer.
Kahit graveyard shift ako noon, laban lang.
May something sa puso ko na nagbibigay ng lakas.
Yung gusto kong suportahan ang mga atletang Pilipino
sa simpleng paraan na kaya ko.
Marami akong nakasalamuha sa event na yun.
Marami din akong nasaksihan na “first time”.
It was my first time to witness in person the “Dance Sport.”
Ang galing ng Pilipino!
Minsan pa naging proud akong Pilipino ako.
Unang beses ko ding makita sa entablado ang mga magigiting nating atleta.
Yung mga Pilipinong nagbigay ng karangalan sa Pilipinas.
Mga “Bayani ng Lahi”.
Wow, Pilipino ako!
Part din ako nito.
Sa mga nakasama ko noon sa laro,
Salamat.
Sa mga naging coach at trainer ko,
Salamat sa tiwala.
Hindi man ako naging matagumpay sa larangan ng palakasan,
dala ko ang disiplina, tapang, at determinasyon
na pinanday ng bawat ensayo, bawat talo, bawat panalo.
At ngayon, sa laro ng buhay,
bitbit ko pa rin ang lakas at aral mula noon.
This song?
It gives me goosebumps, tears in my eyes, and warmth in my heart.
It brings a spark of joy.
And a quiet smile that takes me back to the days
When my heart beat for every game,
Every cheer, every chance to rise and win.
Sa mga araw na buo ang pangarap,
Sa mga araw na feeling ko kaya ko lahat.
You know what?
Siguro hindi ako naging champion sa sport,
Pero sa puso ko, atleta pa rin ako.
Hindi lang sa court o field…
Kundi sa laban ng buhay.
At salamat sa song na ito na nagre-remind sa akin
Na hindi pa tapos ang laban —
Na as long as we’re breathing, may chance pa tayong lumaban.
The game of life continues, and this time,
I’m ready to win it my own way.
